استاد هوشنگ مرادی کرمانی در آغاز با بیان این جمله که "همه انسان‌ها، دوست دارند از خود و برای خود بنویسند" و با اشاره به کتاب «شما که غریبه نیستید»- زندگی‌نامه‌ خودنوشت ایشان- سن 60 سالگی را بهترین زمان برای نوشتن خاطرات دانست؛ چرا که انسان به پختگی و تجربه لازم دست یافته و حافظه نیز هم‌چنان به‌قوت خود باقی است و از سوی دیگر، ویژگی محافظه‌کاری هم که خصلت پیری است، وجود ندارد.
ایشان در ادامه در خصوص اهمیت و فایده نوشتن زندگی‌نامه‌ی خودنوشت و میزان بازتاب و ماندگاری آن، گفت: زندگی‌نامه‌ در تمام دنیا، جزء گونه خاصی از نوشتن است که در سراسر دنیا خوانده شده و بسیار تأثیرگذار است. ضمن آن‌که تمام انسان‌ها می‌توانند یک رمان خوب از زندگی خود بنویسند؛ چون زندگی هر یک با دیگری، متفاوت است.
چهره ماندگار کشور به مزایا و حُسن‌های نوشتن از خود، اشاره کرد و افزود: از جمله حسن‌های زندگی‌نامه‌ی خودنوشت، می‌توان به آرامش حاصل از آن اشاره کرد که در واقع، آدمی، به‌نوعی راحتی و آسایش‌خیال، دست‌ می‌یابد. به‌بیانی دیگر، در قصه زندگی‌تان، با خودتان حرف می‌زنید و درد و دل می‌کنید. وی زندگی را سکه‌ای دو رو معرفی کرد که یک‌سوی آن، خنده و سوی دیگر آن، غم یا تراژدی است که مردم معمولاً تنها به یک‌سوی این سکه، توجه دارند. این نویسنده برجسته تأکید کرد: پشت هر خنده‌ای، درد و سختی و تراژدی وجود دارد و در پس هر واقعه تلخی نیز یک طنز، خوابیده است.
این نویسنده توانای معاصر هم‌چنین خاطرنشان کرد: در نوشتن قصه خود یا خودنوشت باید حریمی قائل شد و دیگرگونه نوشت. وی در این خصوص به مولانا اشاره کرد که گاهی سخت‌ترین و زشت‌ترین موارد یا مفاهیم را در قالب بعد فرهنگی و عرفانی مطرح کرده و آن‌ها را به بهترین مفاهیم و نتیجه‌گیری‌ها، تبدیل می‌سازد که این خود، نشان از هنرمند بودن و هنر والای مولوی دارد.