درود. اسم موسیقی انتهایی رو اگر میشه بفرمایید. سپاس

درود بی کران به شما آقای فانی عزیز سپاس فراوان از شما و برنامه‌های خوبتان موفق باشید. بی نظیر هستید......👏🤌👍👌✌💚🙏🌺⚘🌷🌹

بسیارعالی بودممنون💚💜🌻

دوستت دارم دکتر جان لطفا ادامه بدید این مطالب خیلی تاثیر گذارند❤❤❤

بسیار عالی سلیس و ساده این مطالب عمیق و فلسفی رو بیان می‌کنید سپاسگذارم

کارت درست دکتر ✌ به نظر من اصلا مرگ وجود نداره. اگر فکر میکنیم هست بخاطر اینه که انسان هستیم و آگاه شدیم. مثالی که قسمت قبل زدید راجع به هند و میمون ها جالب بود و حرف من رو تایید میکنه اجداد ما زمینه آگاهی رو دارند و تعجب کردن از اون واقعه.

عالی بود 👏😍

چه بسته قشنگی 👌 من دوبار کامل گوش کردم.. تا الان. این کتابها با پی نوشت و حاشیه هائی که اضافه پی کنید بسیار غنی می شه. مرسی

عالی بود و جالب🙏🏼👍🏼🪴

عالی

راستی دکترجانم یک مطلب دیگر .... چند روز است که مصاحبات تونی پارسونز را دنبال میکنم ، تا حالا بعد از گذشت چندسال که با شما هستم درخواستی ازتون نداشتم چون مطلبی که خودتون پاسخش را بعدا نداده باشید ندیده ام ولی اینبار داستان کاملا فرق دارد و مطلب کاملا ریشه ای و رادیکال است ، اگر مقدور بود هرچند کوتاه در یک جایی به این موضوع مطرح شده توسط تونی پارسونز چیزی بگوئید که مسیر فکری او را توسط شما بهتر متوجه بشوم و شاید برای بقیه دوستان هم جالب باشد . خیلی خیلی ارادت دارم و دوستار شما هستم . ممنون .

ادامه بدید👌

چقدر نظر دارم .کاش ی اتاق تبادل نظر هم وجود داشت😄 04:14 به نظرم ادما در مراحل مختلف آگاهی و رشد هستن بخاطر همین علایقشون فرق میکنه .ممکنه دو نفر که با هم زندگی میکنن به فاصله چند ماه بدنبال هم باشن .(از لحاظ آگاهی) این رو دقیقا از همین چیزاشون میشه فهمید که به چی توجه میکنن. ارتباطی خیلی به تنهایی نداره .قدیم وسایل ارتباطی و فضای مجازی وجود نداشت آگاهی ادما نزدیک به هم بود ولی اختلاف ها زیاد شده. ادما زود رشد میکنن زود از هم جدا میشن افسرده میشن پس رفت میکنن باز جدا میشه. یه خانواده که کشاورز هستن و اطرافیانشون مثل خودشون کم کسایی توشون رشد میکنن مگر کسایی که ثروتمند باشن و زمان آزاد بیشتر.

من خودم وقتی رابطه ی قبلیم رو از دست دادم دچار شوک اگزیستانس شدم ،ولی حس می‌کنم هنوز هم خیلی شخصیت هم وابسته ای هستم و نمی‌تونم دل نبدنم

بگو ستاره دردانه ، در انتظار رصدخانه ، کدام کوزه شکست ۀن روز ، که با گذشتن نهصد سال هنوز حلقه ی دستانش به دور گردن خیام است..

💙👌❤

سال گذشته يك اتفاقي براي من افتاد كه مجروح شدم ، ٣ ماه بستري كامل ، ان وقت بود كه به خودم قول دادم كه تغيير كنم يك تغيير اساسي وقتي برگشتم سر كار مدتي روي قول خودم ماندم، يكي از مشكلات اساسي من " نه " گفتن " بود به خودم ياد دادم " نه " بگم خيلي بحث هاي جالبي ميگذاريد ،ممنونم و اين بحث تلنگري بود به من

ترس من از مرگ مربوط به دیگر ندیدن و حس نکردن عزیزانم هست

ترس من از لحظه ی مرگه نه اینکه بعدش چی میشه. در همین ارتباط هم یکبار در خواب دیدم که در حال مرگم یعنی تا دم مرگ رو بطور واضح تجربه کردم وهیچ ترسی نبود ولی بلافاصله از خواب پریدم و به شدت شروع به ترسیدن کردم.

به نظرم اگر بتونیم با مرگ رابطه خوبی برقرار کنیم شجاعتمون در زندگی بیشتر میشه. اندیشه لحظه مرگ آدم را به این سوق میده که بی مهابا تر و شجاعانه تر و رها تر زندگی کنه.

برای من ترس از مرگ در تجربه‌ی تنهاییه. من همراه با یک خواهر همسان به این دنیا اومدم و وقتی فکر می‌کنم ناگزیرم این دنیا رو به تنهایی ترک کنم مرگ برام ترسناک میشه. بزرگترین حسرت زندگیم اینه که، به جای تجربه‌های بی‌واسطه‌ و مستقیم انسانی و عاطفی، بیش از اندازه زمان برای تحصیل و کسب علم گذاشتم. بزرگترین وِیک آپ کال زندگی هم برای من ۸ سال پیش رخ داد که مشکوک به سرطان بودم و در مدتی که مراحل آزمایش و جراحی رو طی می‌کردم تمام زندگی رو از صمیم قلبم دوست داشتم. تمامش رو.

ولی من گاهی به این فکر میکنم که فکر کردن به مرگ و پوست کلفت شدن در برابر عوامل آزار دهنده بیرونی و حتی درونی منو به سمت بیخیالی و خنثی شدن ببره

مرگ خود زندگی است آنقدر زندگی کنید تا مرگ نتواند چیزی را از شما غافل کند

دکتر فانی عزیز، ممکن هست که کسی از مرگ نترسه؟ و حتی براش امید بخش هم باشه؟

همه از مرگ می‌ترسند و مسئله زندگیشونه که تمام فلسفه های زندگی از مسئله مرگ نشات میگیره

من در یک موقعیت مرزی در زندگی که سبب وقفه و ایستادن در زندگی ام بود با مفاهیم وجودی و مرگ روبرو شدم. روند مواجهه من به این صورت بود که من متوجه رویکرد کمالگرایانه ام در مواجهه با امور شدم و ترس از انتخاب اشتباه در تصمیم گیری های مهم و وقتی بهتر بررسی کردم دیدم یک اندیشه و تصویر در تمام این حرکت نکردن، این ترس از اشتباه همراه من بوده. وقتی به مسیرهای گوناگون فکر میکردم نا خودآگاه تصویر خود را در لحظات انتهایی زندگی میدیدم و سعی میکردم بفهمم آیا راضی ام. ترس من از اشتباه ریشه در ترس من از حسرت هایم به هنگام مرگ بود. امروز اما با پذیرفتن رنج ناگزیر زندگی در مسئله ی تصمیم گیری رابطه ای صمیمانه با مرگ برقرار کرده ام. امروز نگاهم به مرگ مثل سهرابه که میگفت "مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است " به گمانم ما در روانکاوی انتهای خیلی از ضطراب ها میتونیم ترس از مرگ را بببینیم. این مسئله بسیار مهمتر از چیزیه که بهش پرداختن.

من‌ از مرگ نمیترسم برای من رهاییه پس‌نمیتونم بگم به چه لباسی درمیاد افسوسم اینه کاش وقت بیشتری رو صرف مسافرت رفتن و دیدن جاهای بیشتر میکردم تجربه بیداری استقلال و رهایی از خانه پدری شدیدا من تحول کرد و یکی دیگه اش خودکشی یکی دوستام که بعد از اون معنای زندگی برام بچالش کشیده شد

استاد من خودم lpn هستم ، روزی دو تا مرده میدیدم قبل از اینکه بیمارستان کار کنم . اگر برادرم سفر میکرد موهام میرخت تو یه شب از اضطراب اینکه نکنه تصادف کنه و هزار تا اتفاق دیگ از تنها خوابیدن میترسیدم اون موقع با اینکه یه اتاقم بود من کنار برادرام میخوابیدم ولی وقتی رفتم توبیمارستان ترسم ریخت چون میدیدم تهش مرگه دیدم مریضی رو که با اینکه اکسیژن بهش وصل بود فریاد میکشید دارم خفه میشم پالس اکسی متر رو گذاشتیم دستش و با اینکه عادی بود بعد ده دقیقه فوت کرد . دیدن اون صحنه که هیشکی نمیتونست کاری بکنه چون علایم بالینی به نفع اینتوبه کردن نبود گازای شریانیش روال بود ولی یهو در تنهایی در بین ۴۰ نفر آدم مرد منو دیگ از چیزی نترسوند . دیگ تو اتاق تنها میخوابم

اگر می‌دانستم بعد مرگ به عدم میریم، حسرت این دنیا با کل چیزهای که حس کردم و موانعی که سر راهم قرار گرفتن؛ و اگر می‌دانستم دنیایی بعد مرگ وجود خواهد داشت، ترس و حیرت آن وحشتم را از مرگ دو چندان میکند. مثلا شاید خدایی باشد!؟ در حال حاضر حس الانم به مرگ شبیه معلق ماندن😐

ترس من از مرگ ترس از لحظه ی جان دادن است .. از درد جان دادن .. ترس از نیستی ... حسرت های بزرگ زندگیم اینکه نتونم نقش مثبتی ایفا کنم .. عاقبت بخیر نشم .. و تجربیات بیدار کننده ای که در زندگی تجربه کردم سه بار رخ داده یکی اینکه مجبور شدم در انتهای نوجوانی از خانه ی پدری بزنم بیرون تا بلکه بتونم شانسی برای یافتن آینده ی خودم داشته باشم .. دومی وقتی بود که مستقل و تنها چندین سال زندگی کردم و تجربه ای نزدیک به فقر رو چشیدم بدون اینکه از کسی کمک بخوام ( با اینکه روابط و اطرافیانی داشتم که ممکن بود کمکم کنن ) اما غرورم مانع کمک خواهی از اونها شد ... و آخرین تجربه شوک فوت مادرم بود ... هر کدوم از این سه تا نقطه ی عطفی از نظر روحی و روانی در زندگی من بوده که سبب شدن بارها و بارها به مرگ به زندگی به خود خود خودم فکر کنم .. و باعث شدن که دست به تغییرات بزرگ بزنم

در حال حاضر در سن ۴۰ سالگی اگر مرگ در خواب برایم اتفاق بیافتد هیچ مشکلی با آن ندارم ، جالب است که هر روز با شوق تولد دوباره بیدار میشوم ( بر خلاف چند سال گذشته که از استرس موقع بیدار شدن حالت تهوع داشتم ) طلاق گرفتم و راحت شدم و حالا در یک زندگی جدید در ۲ سال گذشته و امروز آرزو دارم که زنده باشم و گرمای خورشید مهربان را احساس کنم محبت میکنم و دیگران هم میگویند که با من خوشحال هستند ( دقیقا همانهایی که از من فرار میکردند ) . شاید بمیرم ولی آرزو دارم آخر شب به بالین بروم و با آرامشی که هر شب پیدا میکنم مرگ را پذیرا هستم و هیچ مشکلی با این اتفاق جدید ندارم اگر درخواب باشم . سپاس دکتر مهربان و خوبم .

من کلی کتاب در کتابخانه ام دارم که وقتی به مرگ فکر می کنم همه اش می گم حیف اینا نخونده می مونه. هر روز کتاب می خونم و مدام کتاب جدید می خرم و مدام اضطراب دارم که اگر همین امروز بمیرم کلی کتاب نخونده دارم. غیر از این دیگه هیچ چیز مرگ برام ناراحت کننده یا هراس آور نیست.